Three Stories - ત્રણ વાર્તાઓ....

કેટલીક સ્ટોરીઝ

સ્ટોરી - ૧

એક પર્વત ઉપર આવેલ ધર્મ સ્થાનમાં જવા લોકો પગથિયાં ચડતા હાંફતાં હતાં. અને એક બાર-તેર વરસની બાળકી એના ૪ વરસના ભાઈને તેડીને ચડતી હતી.

લોકો પૂછ્યું તને આનો ભાર નથી લાગતો?

બાળકી: ભાર? ના... એ તો મારો ભાઇ છે.

સ્ટોરી - ૨

એક પ્રેરક પ્રસંગ ::

૧૯૬૮ મેક્સીકો ઓલીમ્પીકસમાં મેરેથોન રેઇસ પછી સ્ટેડીયમ સંપૂર્ણ ખાલી થઈ ગયું હતું. મીડિયા, ટેલીવીઝન વગેરે પણ સ્ટેડીયમની બહાર નીકળી ગયા હતા. ૨૬ માઇલની એ દોડને પૂર્ણ થયે એક કલાક થઈ ગયો હતો. અને એક વ્યક્તિ સ્ટેડીયમમાં પ્રવેશે છે. એ સૌથી છેલ્લા હતો. એનું નામ જહોન સ્ટેફાન અખ્વારી - ટાન્ઝાનીયા દેશનો એથલીટ હતો. અને ફીનીશ લાઇન પાસે જઈને જ ઊભો રહે છે.

એને એક હારેલો ખેલાડી કે થાકેલો ખેલાડી તરીકે જજ કરતાં પહેલાં નીચેની લાઇનસ પણ વાંચશો.

પણ એ લંગડાતો હતો અને એ રેઈસના મધ્યભાગમાં પડી જવાને કારણે ઈજાગ્રસ્ત હતો. પગમાંથી લોહી નીકળતું હતું અને એનો ખભો પણ ઈજાગ્રસ્ત હતો. અને જ્યારે પૂછવામાં આવ્યું કે તેં આમ કેમ કર્યું? તને તો હોસ્પિટલમાં સારવાર મળતી હતી, આરામ કરી શક્યો હોત, આવી લમણાઝીક કરવાની શું જરૂર હતી?

ત્યારે એણે એક સરસ વાક્ય કહ્યું : મારા દેશ વતી હું આ ૭૦૦૦ કી.મી. દુર્ રેઇસ શરૂ કરવા નથી આવ્યો. પણ હું આ રેઇસ પૂર્ણ કરવા આવ્યો છું. મારી પરિસ્થિતિ એ મારો પ્રૉબ્લેમ છે, દેશનો નહી. દેશ માટે રેઇસ પૂર્ણ કરવી એ મારું કર્તવ્ય છે. અને મને આનંદ છે કે મેં આ રેઇસ કોઈ પણ સંજોગોમાં પૂર્ણ કરી.

આપણે કેવાં છીએ? આરંભે શુરા? કે પછી આપણી રેઇસ પૂર્ણ કરીને જ રહીએ છીએ?

- સોર્સ: એક ઇ-મેઇલ"

સ્ટોરી - ૩

ચક્કર નવાણુંનું.

વરસો જુની વાત છે. જ્યારે રૂપિયાનો સિક્કો ખૂબ મોટો અને ગાડાના પૈડાં જેવો ગણાતો.

એક ગામમાં કરશન શેઠ અને રંભા શેઠાણી. મોટી હવેલી જેવો બંગલો. ઘરમાં વ્યક્તિ દીઠ એક કાર. જાહોજલાલી. પણ શેઠાણી રોજ સાંજે બાલ્કનીમાં શેઠની રાહ જોઇને બેસી રહે. એ બંગલાની સામે એક ઝૂંપડું. અને એમાં એક દંપતી રહે. સાંજે સાત વાગે ચૂલો શરૂ થાય અને એ બન્ને ૮ વાગતાં તો જમીને ફૂટપાથ ઉપર આનંદથી વાતો કરતા હોય. અને શેઠાણીને એમનું સુખ જોઇને ઇશ્ર્યા પણ થાય અને નવાઈ પણ લાગે કે કેવી મસ્ત જીંદગી છે.

કરશન શેઠ મોડી રાત્રે આવે અને શેઠાણી ફરિયાદ કરે. કે આ સામે ઝૂંપડામાં રહેતા દંપતીને જુવો. કેવો આનંદ કરે છે. અને તમે આટલાં રૂપિયા કમાવ છો અને તો પણ આરામ કે આનંદના કોઈ જ ઠેકાણા નથી.

શેઠ કહે કે એ તો આનંદ કરે. કારણ એ ૯૯ ના ચક્કરમાં પડ્યો નથી. શેઠાણી કહે મને સમજાવો એ ૯૯ નું ચક્કર. શેઠ કહે તને કાલથી સમજાઈ જશે.

બીજા દિવસે સવારે જ્યારે એ ઝૂંપડામાંનું દંપતી પોતાના રોજંદા કામે બહાર નીકળે છે તે પછી કરશન શેઠ ત્યાં એક કોથળીમાં ૯૯ સિક્કા (એક રૂપિયા વાળા) ભરેલી એક નાની થેલી મૂકી આવે છે. સાંજે એ લોકો થેલીને અચરજથી જુવે છે અને સિક્કા ગણે છે. ૯૯ થયા. અને ફરી એક વાર ગણે છે. પાછાં ૯૯ જ થાય છે.

રાત્રે બન્ને નક્કી કરે છે કે કાલથી રોજ જો બે કલાક વધુ કામ કરીએ તો અઠવાડીયામાં એક રૂપિયો એડ કરીએ તો સો રૂપિયા પુરા થાય. અને પછી જો બીજા દસ ઉમેરીએ તો ૧૧૦ થાય.

બન્ને દ્રઢ નિર્ણય લઈ લે છે.

અને બીજા દિવસથી આજ સુધી ૭ વાગે ચૂલો સળગતો નથી અને એ ફૂટપાથ ઉપર આનંદ થતો નથી. આજે પણ ૯૯નું ચક્કર ચાલુ જ છે. મને, તમને, બધાને. છે કે નહી?

- ક્યાંક સાંભળેલું પણ સત્ય લાગે તેવી વાત."