Lessons from Life - જીવનના પ્રસંગો જે સતત શીખવતા રહ્યા

કેટલા પ્રસંગો જે નાના છે પણ યાદગાર બની રહ્યા, અને સતત શીખવતા રહ્યા. 

પ્રસંગ - ૧

કોઈ વ્યક્તિને તમે પ્રથમ નામે યાદ રાખશો કે બોલાવશો તે એમને પસંદ આવશે જ. 

આ સીમ્બોલીક ફોટો છે.

સાત વરસ પહેલાં રાજકોટથી જામનગર જતો હતો, અને કારમાં ડીઝલ ભરાવવા માટે એક પંપ ઉપર ઊભો રહ્યો. એટેન્ડન્ટ પાસે આવીને એમને જે તાલીમ મળેલી એ અનુસાર કહે કે નમસ્કાર સાહેબ, . મેં સામું નમસ્કાર કહ્યું અને પૂછ્યું કે સલીમભાઇ કેમ છો? ૨૦ લીટર ડીઝલ ભરી આપો. તો સલીમભાઇ તરત જ મને ધીમાં અવાજે કહે કે સાહેબ, આપ પરીચીત છો એટલે એક અંગત સલાહ આપું છું. ગઈકાલ રાત્રિથી અમારા ડીઝલના ભાવમાં ૨.૫૦ રૂપિયા એક લીટર વધી ગયા છે. તમે અહીંથી ફક્ત ૫૦૦ મીટર આગળ જશો ત્યાં ભારત પેટ્રોલિયમનો પંપ છે. ત્યાં ભરાવો. એમના રેઈટ્સ હજી જુના જ છે. તમને ૫૦ રૂપિયાનો ફાયદો થશે.

અમે ત્યાંથી નીકળી ગયા અને રસ્તામાં મારો કલીગ કહે તું આ સલીમભાઇને કઈ રીતે ઓળખે? 

એ એટેન્ડન્ટના શર્ટ ઉપર એમના નામની ટૅગ હતી, અને બસ એ જ્યારે નમસ્કાર કરતો હતો ત્યારે મેં વાંચી લીધેલું.

પ્રસંગ - ૨

થોડા વખત પહેલાં અમદાવાદમાં એક કસ્ટમરની ઓફીસ બહાર બોર્ડ મારેલું હતું.

મહેરબાની કરી બૂટ-ચંપલ પહેરી ઓફીસમાં જશો.

એ કસ્ટમરને થોડા અચરજથી પૂછ્યું. નોર્મલી લોકો બૂટ-ચંપલ બહાર કઢાવે છે અને તમે આ પ્રકારે બોર્ડ મારો? 

એના તર્ક સાથેના જવાબ ::

૧. મારી પાસે કોઈના બૂટ-ચંપલ સાચવવા માટે ચોકીદાર નથી.

૨. કોઈના મોજાં કાણાવાળા હોય તો એમને ક્ષોભજનક સ્થિતિમાં મૂકીશ નહી

૩. મારે એર-ફ્રેશનરનો ખર્ચો બજેટ બહાર જતો રહેતો. એ ઓછો કરવા માટે પણ.

(એર-ફ્રેશનર એટલાં માટે કે મોજાં સાથે મોજાં આવે ’સુવાસના’)

૪. અલગ અલગ કલરના મોજાં પ્રદર્શન નથી જોવાતાં.

૫. બહાર પડેલા બૂટને પાલીશ (જો હોય તો) ખરાબ થાય. એ મને પસંદ નથી.

ઉપરોક્ત અનુભવો ખૂબ થતા અને એ ન થાય માટે જ બૂટ ચંપલ પહેરીને આવો.

પ્રસંગ - ૩

જામનગર જિલ્લાના જામજોધપુર ગામ પાસે એક નાનું ગામ છે ઘુનડા. ત્યાં શ્રી હરીરામ બાપુનો આશ્રમ છે. ૨૦૦૪ની સાલમાં ત્યાં એક સંસ્થાનો ટ્રેઇનિંગ પ્રોગ્રામ ગોઠવેલો, ત્રણ દિવસ અને બે રાત્રી. એક એવી કઠણાઈ કે કોઇપણ મોબાઈલ સર્વિસના નેટવર્ક બહારનો વિસ્તાર. અને ત્યાં પાણી પણ બોરવેલનું જ મળે. ઘુનડાની વસ્તી અંદાજે ૧૦૦૦ આસપાસ અને આશ્રમ બહાર એક જ દુકાન કહો કે ગલ્લો કહો જે આખા ગામની જરૂરિયાત સંતોષે. પાણી સ્વાદમાં થોડું અનુકૂળ ન આવે, એટલે એ દુકાને જઈને પૂછ્યું કે પાઉચ છે પાણીના? તો એ સજ્જન કહે કે ના અમે પાઉચ નથી રાખતા.

હવે એ તાલીમશાળામાં અમદાવાદ, રાજકોટ, જામનગર, ભાવનગર અને અન્ય શહેરોમાંથી કુલ ૩૦ જેટલા પાર્ટીસીપેન્ટ્સ હતા. મારા એક મિત્ર કહે કે જો પાઉચ ન હોય તો બીસ્લેરી તો નહી જ મળે. ત્યાં એ સજ્જન કહે કે બીસ્લેરી નથી. પણ આક્વાફીના છે. અને ૧ લીટર, પાંચ લીટર પેકમાં પણ છે. બાલાજીની વેફર્સ નથી પણ લેય્ઝની વેફર્સ મળશે. થમ્સ-અપ, ફેન્ટા, લીમ્કા ૫૦૦ મી.લી. (મોબાઈલ) અને ૧ લી. માં મળશે અને એ પણ ઠંડી. કેડબરીઝની ડેરીમીલ્ક પણ હતી. લાર્જ સાઇઝ પેકમાં. 

આંચકા ઉપર આંચકા લાગ્યા. કે એવું એક ગામ જ્યાં નજીકનો STD PCO ૭ કી.મી. દુર્ લાલપુર પાટીયે હોય, કોઈજ મોબાઈલ નેટવર્કનું કવરેજ ન હોય, દિવસમાં ફક્ત ૩-૪ ST બસ આવતી હોય, અને આ બધી વસ્તુઓ?

આ સીમ્બોલીક ફોટો છે.

એમનો સરળ જવાબ હતો. કે અહીં આશ્રમમાં જે ડીવોટીઝ આવે છે તે બધા કાં તો ગુજરાતના મોટા શહેરોમાંથી અથવા મુંબઈથી આવે છે અને એ ઉપરાંત NRI આવે છે. એમને શું જોઇએ એ મને ખબર છે. પ્રત્યેક શુક્રવારને સવારે હું સ્ટોક કરી રાખું છું અને રવિવાર સાંજ સુધીમાં સ્ટોક ખાલી થઈ જ જાય છે. 

એ ગ્રામીણ સજ્જનને પણ માર્કેટિંગ મંત્ર ખબર છે. કોઈ જ એજ્યુકેશન વગર.

શસ્ત્ર જો ધારદાર હોય તો બુધ્ધીની બહુ જરૂર નથી પડતી, પણ શસ્ત્ર ધારકને. બાકી અન્યને ખુબ જરૂર પડે, એ સંજોગોમાં. - અનુભવોક્તિ